Het project ‘Mezelf en ik’ is eigenlik begonnen als experiment, om te onderzoeken hoe ik het beste een portret van jongeren kan maken. Er is een dogma in de portretfotografie: haal zoveel mogelijk de context weg, en je ziet de ware persoon. Ik begon me af te vragen of dit voor jongeren wel opgaat. Die zijn zo bewust bezig met hun kleding, make-up en vrienden, zeg maar hun identiteit, dat de omgeving just veel zegt over wie ze zijn.

Ik heb een groep jongeren tussen de 14 en 18 jaar gevraagd om te poseren in mijn studio in de Hallen in Amsterdam. Ze dragen geen make-up, een wit shirt, ze kiken neutral, allemaal het haar nat naar achteren gekamd. Dat hemdje vonden ze allemaal stom. Maar ze snapten wel meteen wat de bedoeling was. Bij de tweede foto gaf ik ze volledig zelf de regie. Zij bepalen hoe en waar de foto wordt gemaakt: welke kleding trek je aan, sieraden, welke omgeving kies je. De ene kiest dan voor een plek in het park of bij een mooi water. De ander juist voor een kraakpand, een plek met graffiti of de voetbalclub. Het is een fijne generatie om mee te werken. Ze stellen zich open op, gaan het avontuur aan, laten me in hun wereld kijken. En ze werden enthousiast van het idee dat we samen its nieuws gingen maken.

Het resultaat is een reeks dubbelportretten. Het strakke portret zonder opsmuk naast het beeld dat de jongere zelf heeft geregisseerd. De kijker mag zelf uitmaken wat het beste de persoon uitdrukt. Als ik er nu naar kijk, zie ik dat de foto’s elkaar aanvullen. Je ziet dezelfde persoon vanuit twee verschillende perspectieven. Soms is het verschil zo groot, dat het lijkt of het om twee mensen gaat. Maar als je ze samen bekijkt, krijg je een beter beeld van wie het is.